Maandag 20 oktober is Ron den Hollander, oud penningmeester en erelid van Daf Club Nederland toch vrij onverwacht op 83-jarige leeftijd overleden. Ron was van 1991 tot 2018 penningmeester en is door de wijze waarop hij die functie heeft uitgeoefend van onschatbare waarde geweest voor de club en het onderdelenmagazijn. Ron was zonder meer een uniek, markant en zeer uitgesproken mens.

Beroemd en misschien door sommigen zelfs wel een beetje gevreesd, dat was Ron. En Ron genoot van die reputatie. Als conrector zwaaide Ron de scepter over een grote groep jongeren die liever een blokje omliepen als Ron de wacht hield bij de schooldeur. En als Toon de Greef, onze oud magazijnmeester, werkzaam als conciërge op diezelfde school, extra inzet nodig had om klusjes te klaren, zorgde Ron ervoor het benodigde aantal nablijfstraffen uit te delen. En je waagde het niet te protesteren, de straf werd dan minstens verdubbeld, zo vertelde Ron ons blij gemoed.

Rond 1990 groeide DAF Club Nederland snel, maar de financiële middelen ontbraken om de zo dringend noodzakelijke eigen magazijnruimte te aan te schaffen. Toon overtuigde Ron ervan zich kandidaat te stellen als penningmeester en al snel werden er grote stappen gezet: zo werd het magazijn ondergebracht in een stichting om de financiële risico’s buiten de vereniging te houden, en ook voerde Ron een strak en gedegen financieel beleid zodat in een aantal jaren tijd een aanzienlijke reserve kon worden opgebouwd om in 1995 het magazijnpand aan te kopen. En achteraf is gebleken dat de visie die vooral Ron hieraan ten grondslag legde de juiste was. Met die visie en durf is in 2002 ook het buurpand gekocht.
Naast het gedegen penningmeesterschap was Ron met zijn bijzondere humor een bepalende factor in het bestuur. Tijdens vergaderingen was Ron altijd scherp, wist hoofd- en bijzaken te scheiden en had eigenlijk overal wel een hele duidelijke mening over. Het mooiste was altijd als Ron een “principieel punt” of een “punt van orde” ging maken. Of Ron het altijd meende, ik denk van niet, maar raak was het vaak wel. En ik weet zeker dat ik namens alle oud voorzitters spreek die met Ron in het bestuur mochten zitten: als het lastig werd, er knopen moesten worden doorgehakt of mensen worden aangesproken: Ron stond naast je! Op Ron kon je bouwen.

Ron was ook een principieel mens (een mooie omschrijving voor eigenwijs). Zo verdween bij de komst van de Euro de eurocheque. Er moest dus een pinapparaat komen, waar Ron zich al jaren en met een indrukwekkende waaier aan creatief gevonden argumenten tegen had verzet. Een jaar later hoorden we Ron zeggen: "wat mij opvalt, de mensen geven meer en makkelijker geld uit met dat apparaat". Daarop vroegen wij vrij perplex “maar Ron, jij was toch al tijd tegen zo’n apparaat”? Antwoord: “dat ben ik nog steeds!” Datzelfde gold voor social media en dingen als websites (Ron zou iets gevonden hebben van dit in memoriam uitgerekend op een website). Tijdens een bestuursvergadering uitte Ron in allerlei overduidelijke bewoordingen hier helemaal niets mee te hebben. Totdat een medebestuurslid ineens op zijn facebook-pagina stuitte. Toen voelde Ron zich wel een beetje betrapt...
Met Ron op stap was altijd leuk, maar niet als hij zelf reed (zo’n reis duurde meestal uren langer dan bedoeld en leidde consequent tot een enorme verdwaalpartij langs allerlei gehuchten, die tijdens zo’n ontdekkingsreis ook meerdere keren voorbij kwamen, iets wat Ron overigens stellig ontkende). Tijdens een enorm lang durende FEHAC vergadering hield een naamgenoot van een andere club een heel lang, onsamenhangend en niet ter zake doend betoog. En daar kon Ron echt niet tegen. De zaal lag plat toen Ron opstond en zei: “voorzitter, ik maak graag een punt van orde en wil genotuleerd hebben dat die meneer Den Hollander geen familie van mij is”.

Naast 27 jaar en vele duizenden uren penningmeesterschap voor onze club, heeft Ron zich ook in heel veel andere stichtingen in Veldhoven verdienstelijk gemaakt. Dat toont Ron’s grote maatschappelijke betrokkenheid aan, waarvoor hij terecht een lintje heeft gekregen, iets dat Ron stiekem toch wel mooi vond. En dat gold ook voor de waardering die Ron kreeg toen hij stopte als penningmeester en zichtbaar ontroerd was.
Wat we ook niet mogen vergeten, Ron betrok ook zijn familie in het DAF Club gebeuren. Zo heeft Seamus jarenlang geholpen in het magazijn en heeft Mieke jarenlang achter de contributie aangejaagd.

Ron, je was een uniek mens en op deze wijze nogmaals onze grote dank voor jouw inzet!

Het bestuur wenst Mieke, zijn kinderen, familie en vrienden van Ron heel veel sterkte met dit verlies.

Jaap de Wit